1989 წლის 15 აპრილი - მერსისაიდში მზიანი დილა გათენდა. გრეჰემ გლოვერისა და სარა კოქსის ახალშექმნილმა ოჯახმა მაღვიძარას ბევრად დაასწრო გაღვიძება. მერსისაიდელები შეფილდის გზას ეშურებოდნენ, სადაც ინგლისის ასოციაციის თასის ნახევარფინალურ მატჩში "ლივერპული" ”ნოტინჰემ ფორესტთან" თამაშობდა. ოჯახური საუზმის შემდეგ, წყვილი მატჩზე წასასვლელად მოემზადა. ისინი არსად, არასდროს მარტო არ დადიოდნენ. მათი სახლი პატარა "ენფილდს" ჰგავდა. მისი ყოველი კედლის შეხედვისას მიხვდებოდით, რომ აქ "წითლების" ფანები ცხოვრობდნენ. ჩარჩოში ჩასმულ სახელგანთქმული "ლივერპულელების" სურათებს გუნდის გერბები და სიმბოლოები ენაცვლებოდა. გარეგნობით ცოლ-ქმარი ტიპიური ინგლისელები იყვნენ. კაცი - მაღალი, ქერა თმით, პირთან შრამი ჰქონდა(!!!) ქალი - საშუალო სიმაღლის, ოდნავ მსუქანი იყო. გადაწყვეტილი ჰქონდათ, თუ შვილად ბიჭი ეყოლებოდათ, დალგლიშის საპატივცემულოდ კენის დაარქმევდნენ და "ლივერპულის" სკოლაში შეიყვანდნენ. მზიანი დარის მიუხედავად, ინგლისური სუსხი მაინც იგრძნობოდა, ამიტომ გრეჰემმა და სარამ ერთმანეთს თბილად ჩაცმა სთხოვეს. ქმარს თვალი ყულაბისკენ გაურბოდა, რაშიც ფინალის ბილეთების შესაძენად ფულს აგროვებდა. გამარჯვებაში დარწმუნებული ლივერპულელები დილიდანვე ემზადებოდნენ ზეიმისთვის. ქუჩებში "წითლების" სახელგანთქმული სიმღერები ისმოდა, ხალხი ჯგუფ-ჯგუფად მიდიოდა სხვადასხვა ტრანსპორტით. გრეჰემმა კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი სახლის კედლებს, ტაქსი გამოიძახა და მეუღლესთან ერთად ქუჩაში გავიდა. 20-წუთში უკვე რკინიგზის სადგურში იყვნენ, გაზეთები იყიდეს და ვაგონში შევიდნენ. მატარებელი "ლივერპულის" ფანებით სავსე იყო, ასე რომ, პრესის წასაკითხად არავის ეცალა. იქაურობა "ენფილდის" მოძრავ ტრიბუნას დაემსგავსა. შეძახილებს სიმღერები ენაცვლებოდა, სიმღერებს "ლივერპულის" ლეგენდარული ისტორიების მოყოლა და ასე შემდეგ. 3 საათში მატარებელი შეფილდის სადგურზე ჩამოდგა. "წითლების" 25000 ფანი სტადიონ "ჰილსბროუსაკენ" გაემართა. გრეჰემსა და სარას ბილეთებზე "ლეპინგს ლეინი" ეწერა და ისინიც აღნიშნული ტრიბუნისკენ წავიდნენ. "რაც უფრო ახლოს ვიქნებით მოედანთან, მით უფრო მეტად შევიგრძნობთ "წითლებს", - ხშირად ამბობდა გლოვერი და ახლაც წინა რიგებში უნდა დამსხდარიყვნენ. მატჩზე მოხვედრის უბილეთო მსურველები ბევრნი იყვნენ. პოლიციის უპასუხისმგებლობის გამო, მათ მოახერხეს სტადიონზე შესვლა. ტრიბუნებზე ფანების კრიტიკულმა რაოდენობამ მოიყარა თავი. ქომაგთა წყებები ერთმანეთს ემატებოდა და სიმჭიდროვე მატულობდა. გრეჰემი და სარა ტრიბუნებისა და მოედნის გამყოფ ღობეს იყვნენ მიკრულები და ყოველი წუთის გასვლასთან ერთად მეტად ისრისებოდნენ. ქმარმა ცოლს ხელი მაგრად ჩასჭიდა და ძალაგამოლეულმა ძლივს ამოღეღა: "შენ არასოდეს იქნები მარტო". სარას ცხელი ცრემლები გადმოსცვივდა. ნელ-ნელა მათი ხელების სიმჭიდროვე სუსტდებოდა, თანდათან მათი ხმა: "YNWA LIVERPOOL" წყდებოდა და ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ისმოდა, მაგრამ არ იკარგებოდა, სუნთქვას ამოყოყლილი ბოლო სიტყვები, სარას სიმწრის ცრემლები და... მათმა გულებმა ნელ-ნელა, ძალიან წყნარად, სამუდამოდ შეწყვიტეს ფეთქვა...
ლივერპულში უცბად ჩამობნელდა, დარი ავდრით შეიცვალა, ქარიშხალთან ერთად საშინელი წვიმა წამოვიდა. ორმა დამფრთხალმა ჩიტმა გრეჰემი-სარას სახლთან მიფრენით ძლივს უშველა თავს. მამალ ჩიტს ნისკარტთან ჭრილობა ეტყობოდა(!!!) ფრინველებმა აქ დაიდეს ბინა. დღე არ გავიდოდა, ისინი "ენფილდზე" არ გაფრენილიყვნენ და დანარჩენ 94 ჩიტთან ერთად საამურად არ ეჭიკჭიკათ ჰანგი, რომელიც საოცრად ჰგავდა "You'll Never Walk Alone"-ს.
1989 წლის 15 აპრილი სამუდამოდ შევიდა "ლივერპულის" ისტორიაში შავი დღის სახელით. რას შეეწირნენ ისინი... საყვარელ გუნდს, სათაყვანებელ ადამიანებს, სწორედ ამიტომ დაღუპულები არასოდეს იქნებიან მარტონი, რადგან მათ არასდროს დაივიწყებენ. ეს ადამიანები არ მომკვდარან, ისინი უსასრულობაში გადავიდნენ და დარჩნენ "ლივერპულის" ფანებად, ფანებად, რომლებიც გუნდის ანგელოზებად იქცნენ.
1989 წლის 15 აპრილი - მერსისაიდში მზიანი დილა გათენდა. გრეჰემ გლოვერისა და სარა კოქსის ახალშექმნილმა ოჯახმა მაღვიძარას ბევრად დაასწრო გაღვიძება. მერსისაიდელები შეფილდის გზას ეშურებოდნენ, სადაც ინგლისის ასოციაციის თასის ნახევარფინალურ მატჩში "ლივერპული" ”ნოტინჰემ ფორესტთან" თამაშობდა. ოჯახური საუზმის შემდეგ, წყვილი მატჩზე წასასვლელად მოემზადა. ისინი არსად, არასდროს მარტო არ დადიოდნენ. მათი სახლი პატარა "ენფილდს" ჰგავდა. მისი ყოველი კედლის შეხედვისას მიხვდებოდით, რომ აქ "წითლების" ფანები ცხოვრობდნენ. ჩარჩოში ჩასმულ სახელგანთქმული "ლივერპულელების" სურათებს გუნდის გერბები და სიმბოლოები ენაცვლებოდა. გარეგნობით ცოლ-ქმარი ტიპიური ინგლისელები იყვნენ. კაცი - მაღალი, ქერა თმით, პირთან შრამი ჰქონდა(!!!) ქალი - საშუალო სიმაღლის, ოდნავ მსუქანი იყო. გადაწყვეტილი ჰქონდათ, თუ შვილად ბიჭი ეყოლებოდათ, დალგლიშის საპატივცემულოდ კენის დაარქმევდნენ და "ლივერპულის" სკოლაში შეიყვანდნენ. მზიანი დარის მიუხედავად, ინგლისური სუსხი მაინც იგრძნობოდა, ამიტომ გრეჰემმა და სარამ ერთმანეთს თბილად ჩაცმა სთხოვეს. ქმარს თვალი ყულაბისკენ გაურბოდა, რაშიც ფინალის ბილეთების შესაძენად ფულს აგროვებდა. გამარჯვებაში დარწმუნებული ლივერპულელები დილიდანვე ემზადებოდნენ ზეიმისთვის. ქუჩებში "წითლების" სახელგანთქმული სიმღერები ისმოდა, ხალხი ჯგუფ-ჯგუფად მიდიოდა სხვადასხვა ტრანსპორტით. გრეჰემმა კიდევ ერთხელ მოავლო თვალი სახლის კედლებს, ტაქსი გამოიძახა და მეუღლესთან ერთად ქუჩაში გავიდა. 20-წუთში უკვე რკინიგზის სადგურში იყვნენ, გაზეთები იყიდეს და ვაგონში შევიდნენ. მატარებელი "ლივერპულის" ფანებით სავსე იყო, ასე რომ, პრესის წასაკითხად არავის ეცალა. იქაურობა "ენფილდის" მოძრავ ტრიბუნას დაემსგავსა. შეძახილებს სიმღერები ენაცვლებოდა, სიმღერებს "ლივერპულის" ლეგენდარული ისტორიების მოყოლა და ასე შემდეგ. 3 საათში მატარებელი შეფილდის სადგურზე ჩამოდგა. "წითლების" 25000 ფანი სტადიონ "ჰილსბროუსაკენ" გაემართა. გრეჰემსა და სარას ბილეთებზე "ლეპინგს ლეინი" ეწერა და ისინიც აღნიშნული ტრიბუნისკენ წავიდნენ. "რაც უფრო ახლოს ვიქნებით მოედანთან, მით უფრო მეტად შევიგრძნობთ "წითლებს", - ხშირად ამბობდა გლოვერი და ახლაც წინა რიგებში უნდა დამსხდარიყვნენ. მატჩზე მოხვედრის უბილეთო მსურველები ბევრნი იყვნენ. პოლიციის უპასუხისმგებლობის გამო, მათ მოახერხეს სტადიონზე შესვლა. ტრიბუნებზე ფანების კრიტიკულმა რაოდენობამ მოიყარა თავი. ქომაგთა წყებები ერთმანეთს ემატებოდა და სიმჭიდროვე მატულობდა. გრეჰემი და სარა ტრიბუნებისა და მოედნის გამყოფ ღობეს იყვნენ მიკრულები და ყოველი წუთის გასვლასთან ერთად მეტად ისრისებოდნენ. ქმარმა ცოლს ხელი მაგრად ჩასჭიდა და ძალაგამოლეულმა ძლივს ამოღეღა: "შენ არასოდეს იქნები მარტო". სარას ცხელი ცრემლები გადმოსცვივდა. ნელ-ნელა მათი ხელების სიმჭიდროვე სუსტდებოდა, თანდათან მათი ხმა: "YNWA LIVERPOOL" წყდებოდა და ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ისმოდა, მაგრამ არ იკარგებოდა, სუნთქვას ამოყოყლილი ბოლო სიტყვები, სარას სიმწრის ცრემლები და... მათმა გულებმა ნელ-ნელა, ძალიან წყნარად, სამუდამოდ შეწყვიტეს ფეთქვა...
ლივერპულში უცბად ჩამობნელდა, დარი ავდრით შეიცვალა, ქარიშხალთან ერთად საშინელი წვიმა წამოვიდა. ორმა დამფრთხალმა ჩიტმა გრეჰემი-სარას სახლთან მიფრენით ძლივს უშველა თავს. მამალ ჩიტს ნისკარტთან ჭრილობა ეტყობოდა(!!!) ფრინველებმა აქ დაიდეს ბინა. დღე არ გავიდოდა, ისინი "ენფილდზე" არ გაფრენილიყვნენ და დანარჩენ 94 ჩიტთან ერთად საამურად არ ეჭიკჭიკათ ჰანგი, რომელიც საოცრად ჰგავდა "You'll Never Walk Alone"-ს.
1989 წლის 15 აპრილი სამუდამოდ შევიდა "ლივერპულის" ისტორიაში შავი დღის სახელით. რას შეეწირნენ ისინი... საყვარელ გუნდს, სათაყვანებელ ადამიანებს, სწორედ ამიტომ დაღუპულები არასოდეს იქნებიან მარტონი, რადგან მათ არასდროს დაივიწყებენ. ეს ადამიანები არ მომკვდარან, ისინი უსასრულობაში გადავიდნენ და დარჩნენ "ლივერპულის" ფანებად, ფანებად, რომლებიც გუნდის ანგელოზებად იქცნენ.
