სტატიების კატალოგი

აი გათენდა. დღეს რაღაც ნამეტნი ცივა. ავდექი, ყავა უნდა დამელია, მაგრამ რას ვხედავ?! დედაჩემი ტიროდა, მეც გაკვირვებულმა ვკითხე.

პატრიკი: "რა მოხდა, დედა?"

დედამაც ტირილ-ტირილში მიპასუხა.

დედა: "მამა ფანების შეტაკებაში მოყვა, შვილო და დაშავებულია".

ამან ძალიან იმოქმედა ჩემზე, ძლივს ვიკავებდი სიმწრის გინებას. ბოლოს წავედი ჩასაცმელად. სწრაფადვე ჩავიცვი და გზას გავუდექი ისე, რომ არც მისაუზმია.

ბარში მივედი და ბრედის მივვარდი.

პატრიკი: "ბრედ, ცუდი ამბავი მოხდა".

ბრედი: "რა მოხდა, მეგობარო?"

პატრიკი: "მამაჩემი "ევერტონის" ფანების შეტაკებაში მოჰყვა".

ბრედი: "მერე ჩვენ რა ვქნათ? რითი დაგეხმაროთ?"

პატრიკი: "ფული მჭირდება. დაახლოებით ასი დოლარი, რომ მამაჩემის სამკურნალო ფული გადავიხადო".

ბრედი: "ასი დოლარი იქნება, მაგრამ არ გავუსწორდეთ იმ ნაბიჭვრებს?"

პატრიკი: "რა ვიცი, არ ღირს მგონი".

ბრედი: "რა არ ღირს მეგობარო, მამაშენი ცემეს!"

პატრიკი: "კარგი. კენანს დაურეკავ".

ბრედი: "არა, კენანი არ გვინდა. მე ვიცი, რაც უნდა ვუყოთ მათ".

"ევერტონის" მეთაურს ჯონს ულამაზესი ქალიშვილი ჰყავდა, რომელიც სკოლაში დადიოდა ჯერ კიდევ.

ბრედი, კრისი, მე და კიდევ ორი დავუყარაულდით. სკოლიდან გამოსვლისთანავე ხელი სტაცა კრისმა და გამოათრია. კრისმა დაიყვირა.

კრისი: "ახლა გაიგებს მამაშენი, თუ რას ნიშნავს, როდესაც ახლობელს რამეს უშავებენ". 

დაახლობით ოთხი საათი ხმარობდნენ კრისი და ბრედი.

ბრედი: "ესეც ასე, მეგობარო. ახლა კიდევ დავცხებთ მაგ ნაბიჭვრებს".

დაახლოებით ერთი საათის შემდეგ ბარში ვსხედვართ და პოლიცია შემოვიდა ჯონის შვილთან ერთად. მხოლოდ მე და კრისს დაგვადო ხელი პოლიციამ, აგვიყვანა. დაახლოებით ერთი თვის შემდეგ სასამართლოც იყო, სადაც ხუთი წელი მოგვისაჯეს. ორივე სასამართლოს ჩემი მეგობრები ირლანდიელები ესწრებოდნენ. კენანის ბოლო სიტყვა იყო.

კენანი: "გამაგრდი მეგობარო!"

ჩვენ ლონდონის მთავარ ციხეში გადაგვიყვანეს. მე არ მეგონა კრისი იქ ვინმეს თუ იცნობდა, თურმე მთელი სანათესაო ჰყოლია იქ. როგორც შევედით, მეგობრულად დაგვხვდნენ, რა თქმა უნდა, კრისის სანათესაო. კრისის ერთ ერთ ნათესავს - რობის, წარმოშობით ინგლისელს დიდი სახელი ჰქონდა მთელ ინგლისში. ისიც "ლივერპულის" ფანი იყო.

რობი: "თქვენს ახალ სახლში მობრძანებას გაუმარჯოს, მეგობრებო!"

კრისი ჩაეხუტა ძველ მეგობარს. შემდეგ რობი მე მომიბრუნდა და მკითხა.

რობი: "გეტყობა ირლანდიელი ხარ, მეგობარო".

პატრიკი: "დიახ, ირლანდიელი ვარ, ბატონო რობი".

რობი დაახლოებით სამოცდაათ წლამდე იყო, ამიტომ ბატონობით მიმართვა გადავწყვიტე.

რობი: "კარგით მეგობრებო, დაისვენეთ, ცოტა ხანში სადილიც იქნება".

ზარის ხმა იყო. ყველა სადილზე გამოგვიძახეს, სადილის ჭამას შევუდექით, მაგრამ ამ ციხეში ძალიან ბევრი "ევერტონის" ფანი იყო. მათ შორის ერთ ერთი ჩემს უკან და გავიგონე როგორ თქვა:

"ეს ის ნაბიჭვავრები არ არიან ჯონის შვილი რომ გააუპატიურეს?!"

ეს კრისმაც გაიგო. რობიმ მისი დაწყნარება სცადა, მაგრამ არ გამოუვიდა. ასევე მინდა გითხრათ, რომ კრისი სამი წელი ფსიქიატრიულში იწვა, ამიტომ მისი შეჩერება თითქმის შეუძლებელი იყო.

კრისმა დაუძახა.

კრისი: "ჰეი, ბანიჭვრებო!"

"ევერტონის" ფანებმა მოიხედეს, კრისმა საჭმელი სახეში შეაყარა და ძლიერად გაარტყა. ეს დარტყმა ისე ძლიერი იყო, რომ ერთი თვე კრისი კარცერში იჯდა, რობს ეს არ გაკვირვებია, რადგან კრისდ კარგად იცნობდა საკმაოდ.

რობი: "კრისი ნამდვილი ავადმყოფია. ასეც არ შეიძლება, ნერვები უნდა მოთოკოს".

პატრიკი: "კრისი ძალიან მაგრად ჩხუბობს".

რობი: "გაცილებით მაგრად ჩხუბობდა, სანამ გაგიჯდებოდა და სამი წელი არ იწვებოდა ფსიქიატრიულში".

დღეს "მანჩესტერის" თამაშზე უნდა ვყოფილიყავით, ამის მაგივრად კი აქ ვართ.

რობი: "მოასწრებ ძმაო, მანდ წასვლასაც".

ვიცოდით, რომ "ევერტონის" ფანები რაღაცას მოაწყობდნენ, მაგრამ "მანჩესტერელს" თუ შეეკვრებოდნენ ვერ წარმოვიდგენდით.

"ევერტონის" ერთ ერთი ფანი დილას ჩვენ კარებთან მოვიდა სახელად - დონალდი.

დონალდი: "ეს აქ არ დამთავრებულა. თქვენი მეგობარი გამოვა და ომი გაგრძელდება".

რობიმ ჩაიცინა და კარებს ხელი ჰკრა.

რობი: "ამ ნაბიჭვრებს სეირს მოვუწყობთ".

ამ ციხეში იჯდა "ლივერპულის" კიდევ ერთი დიდი ფანი, რომელიც ამჯერად კარცერში იჯდა იმის გამო, რომ "მანჩესტერის" ფანს ყური მოაჭამა. დღეს გამოდიოდა შუადღისას სადილზე, უკვე იქნებოდა.

აი, ისიც გამოვიდა სახელად - ჯოშუა.

რობი: "როგორ ხარ ჯოშუა, მეგობარო?"

ჯოშუა: "თუ არ ჩავთვლით, რომ ვირთხების ჭამა მომიწია, კარგად".

რობი: "გაიცანი მეგობარო, ეს ირლანდიელია პატრიკია".

ჯოშუა: "გამარჯობა ირლანდიელო".

შემდეგ დაამატა.

ჯოშუა: "შენ კობენს ხომ არ იცნობდი გარეთ?"

პატრიკი: "დიახ, ვმეგობრობდით. მის გუნდში ვიყავი".

ჯოშუა: "აჰა, ესე იგი სანდო პირი ხარ".

რობი: "ჰა, მეგობარო, ხომ არ გაცივდი?"

ჯოშუა: "მანჩესტერელებს მაინც დავხოცავ!"

რობის სიცილი აუტყდა.

რობი: "წამოდი მეგობარო, დაისვენე, ცოტა ხანში ვისადილებთ".

სასაუზმოდ წავედით. რობიმ უამბო კრისის ამბის შესახებ, ამაზე ჯოშუა ძალიან გაბრაზდა.

ჯოშუა: "ამ ნაბიჭვრების გამო ზის კრისი კარცერში?"

რობი: "კი, ამათ გამო".

ჯოშუა: "ახლა მიყურე".

ჯოშუა წავიდა სამზარეულოში და ცხელი წყალი სთხოვა ჩაის დამსხმელს, - უთხრა გაციებული ვარო, შემდეგ გამოემართა აქეთ, "ევერტონის" ფანს დონალდს დაუძახა.

ჯოშუა: "ჰეი, ნაბიჭვარო დონალდ!"

დონალდმა მოიხედა, ამ დროს ცხელი წყალი შეასხა სახეში. დონალდმა მორთო ყვირილი, - დამეხმარეთ, დამეხმარეთო. ჯოშუა თავის ადგილზე დაჯდა, ვითომაც არაფერი.

დონალდი მედ-პერსონალმა წაიყვანეს სამკურნალოდ, თუმცა სახეზე მაინც ვერაფერს უშველიდნენ.

ერთ დღესაც ჯოშუა ძალიან გახარებული იყო. თურმე მისი მეგობარი ოლივერი ბრუნდება ციხეში. ციხეში დაბრუნება როგორ უნდა გაგიხარდეს, მაგრამ მაინც. მე არც ვიცოდი, რობიმ მომიყვა თავიდან. ოლივერი, ჯოშუა, რობი და კრისი ყოფილან გუნდში. 1-წლიანი სასჯელი მისცეს ოლივერს ქურდობისთვის.

მოვიდა ოლივერი, ჩაეხუტა ჯოშუა. ემოციებს ვერ მალავდა ძველი მეგობარი, როცა ნახა.

ჯოშუა: "ყველანი აქ ვართ ძმაო, კრისიც ხვალ გამოდის, ძალიან მაგარია ეს ყველაფერი. ეს კი ჩვენი ახალი მეგობარი პატრიკია, ირლანდიელი".

ოლივერი: "გამარჯობა, მეგობარო!"

პატრიკი: "გამარჯობათ, სერ!"

ჯოშუას ჩაფიქრებული ჰქონდა - "მანჩესტერელებთან" სასტიკი გასწორება მოეწყო, ამიტომ გეგმა შეიმუშავეს, კრისიც გამოვიდა. ისე უნდა მომხდარიყო, რომ ჩვენ ხუთს მანჩესტერის 40 ფანი გვეცემა.

ბოლოს და ბოლოს გადავწყვიტეთ... საწოლს მოვხსენით ფეხები და შესვენებაზე კურტკებში ჩავიდეთ ხელკეთის სახით. შესვენება იწყება, ქვემოთ კიბეზე დაახლობით "მანჩესტერის" ათი ფანი დგას.

პირველი კრისი წავიდა. "მანჩესტერის" ფანებმა სიცილი ატეხეს. კრისმა შეძლო და თავი შეიკავა. ამ დროს ჩაიარა რობიმ, შემდეგ ჯოშუა და ოლივერი მიყვნენ, მე კი მარტო დავრჩი. "მანჩესტერის" ფანებს თვალში ვუყურებდი და ბოლოს ვთქვი, - თქვენი დედა ნაბიჭვრებო-მეთქი. "მანჩესტერის" ფანები გამომეკიდნენ, საკანში შევიტყუე. ამ დროს შემოვარდნენ ჯოშუა, ოლივერი, კრისი და რობი ხელკეტებით. კარები მიიხურეს და იქ რაც დატრიალდა, არასდროს დამავიწდება: სისხლის გუბე, დიდი სისხლის გუბე... კრისმა საერთოდ გააფრინა, თავი ვეღარ შეიკავა, ტანის მაგივრად ყველა დარტყმას თავში გზავნიდა. ამით კიდევ ძლივს შევაკავეთ. ასე და ამგვარად, ასეთი ამბებით გავიდა ეს ორი წელი, შემდეგ შეგვიწყალეს. მე და კრისს რობი უკვე გარეთ გველოდა, რადგან ერთი წელი ჰქონდა. ჯოშუაც მალე შემოგვიერთდებოდა, ოლივერი ოთხი თვის შემდეგ გაანთავისუფლეს გირაოს სახით. სახლში დავბრუნდი ჩემს მშობლებთან... მამამ პირვლი რაც მითხრა, ეს იყო, - როგორ გაზდილხარ შვილოო.

მაგრამ სანამ სახლში მოვიდოდი ორი საათი "ენფილდს" ვუყურებდი, რადგან ის ყოველთვის ჩემს გულში იყო!

მეგონა დავისვენებდი. კარგად დიდი ხანია კარგათ არ მიძინია, მაგრამ კარზე ზარი გაისმა, მივედი, გავაღე კარი და რას ვხედავ?! კენანი, დოლანი და რობერტი დგანან. გამიკვირდა ცოტა, - ასე მალე როგორ გაიგეს ჩემი გამოსვლათქო.

კენანი: "როგორ ხარ, მეგობარო? როგორ მოგვენატრე?!"

პატრიკი: "თქვენ როგორ ხართ მეგობრებო? მეც ძალიან მომენატრეთ, რა ხდება ახალი?"

კენანი: "არაფერი ისეთი. მარტო ბრედი დაიღუპა...."

პატრიკი: "რა? როგორ დაიღუპა?"

კენანი: "შეტაკების დროს დანა გაუყარეს".

პატრიკი: ოხ, მაგათი დედაც!"

კენანი: "ახლა მათი მეთაური ჰარია".

პატრიკი: "ეგ ვინმე ახალია?"

კენანი: "არა, მისი შვილია".

პატრიკი: "კობენი როგორ არის?"

კენანი: "კარგად, უბრალოდ გაციებულია, თორემ ისიც წამოვიდოდა".

პატრიკი: "დოლან, რობერტ, თქვენ როგორ ხართ?"

რობერტი: "იმ მარცხის მერე როგორ ვიქნებით?!"

პატრიკი: "რა მარცხზეა ლაპარაკი?"

კენანი: "მანჩესტერელებმა მაგრად გვცემეს, ჰარის ჯგუფიც და ჩვენც ამ შაბათს ჩამოდიან და რევანშის აღებას ვაპირებთ".

პატრიკი: "კარგი. მე ახალ მეგობრებს გაგაცნობთ შემდეგ".

დადგა შაბათი. "ენფილდთან" დაახლოებით ორასი ირლანდიელი და ოთხასი მერსესაიდელი იქნებოდა - სხვა და სხვა ჯგუფები. "მანჩესტერელების" არმია შევამჩნიეთ, დაახლოებით ორასი კაცი იქნებოდა. თქვენი დედაცო და პირველი კრისი გაეკიდა. ჩვენგან სამხრეთთან დავიჭირეთ. ძალიან ცუდი ჩხუბი ატყდა, მთელი ბოღმა გადმოათხიეს ირლანდიელებმა და რაც ძალა ჰქონდათ ურტყამდნენ, სასიკვდილოდ იმეტებდნენ, არ ინდობდნენ, სისხლის გუბეები დადგა, თითქოს ვეღარც ვაზროვნებდით, სიგიჯით ვაკეთებდით ამას, თუ "ენფილდის" სიყვარულით ეს საკითხავია, მაგრამ ცუდ დღეში რომ ჩავაგდეთ, ეგ კიდევ ახალი ამბავი არაა. თამაშის დაწყებაზე ჩვენ მივედით, მაგრამ მგონი ეს პირველად იყო, რომ "ლივერპული" "მანჩესტერის" დროს "მანჩესტერის"  არცერთი ფანი არ იყო სტადიონზე.

მაგრამ ის ხმა კიდევ ჩამესმის ყურში:

"ეს ლივერპულია ნაბიჭვრებო, აქ თქვენი ადგილი არაა!"